Man op reis in Australië: wildlife-televisie

Ineens zitten we naast elkaar op een bank voor een enorm televisietoestel. Te zappen, te kijken wat Australië het uitzenden waard vindt. Het vakantiehuis in het piepkleine hoofdstadje van Magnetic Island is opgetrokken in Balinese stijl – maar dan wel die van het moderne Bali vermoed ik: veel hout, hoge, witte ruimtes, overal lampjes en overal televisieschermen.

Televisie, waarom niet. We zijn rozig van een lange dag op het water: de buis is ons slaapmutsje.

Er is een themazender over de ‘indigenous people’: Aboriginals en hun land. Voor we het weten kijken we gebiologeerd naar spirituele wouden en magische meren. Het is prachtig, eerlijk gemaakt.

Maar tegelijkertijd wringt het.

Ik moet denken aan een merkwaardige, door de digitalisering nog versterkte menselijke eigenschap: de wil om onze reizen te reproduceren in duizenden foto’s en video’s. Op de meest schitterende locaties vinden we onszelf terug, samen met andere toeristen achter hekken of alleen, even ontworsteld aan de groep maar vaak niet meer dan een paar passen verderop. Steeds vaker missen we wat we ter plekke werkelijk kunnen zien, zijn we driftig in de weer met lenzen en diafragma’s, mobieltjes en iPads: zoveel mogelijk vastleggen is ons doel, we maken selfies en driehonderdzestiggradenopnamen om vooral maar niets te missen van – wat eigenlijk?

Van de beleving die we op datzelfde moment aan het missen zijn, denk ik.

“We kijken nu op televisie naar het land pal dat achter onze deur begint,” zeg ik. “Best gek om daar zestienduizend kilometer voor gereisd te hebben.”

We zijn het er meteen over eens: geen televisiezender kan het ervaren van de natuur ook maar enigszins vertalen naar tweedimensionaal beeld en geluid. Vanavond mag het, vinden we: bij wijze van uitzondering tijdens onze trip.

Een dag of drie later, een paar honderd kilometer verderop alweer. We zijn zomaar een lange weg afgereden, op goed geluk: een bord met ‘Tully Gorge, 45’ erop langs de kustweg heeft ons nieuwsgierig gemaakt.

Na een ruim half uur staan we, vijfenveertig kilometer landinwaarts, op enorme zwarte blokken – lava vermoed ik, de aarde leefde hier wild miljoenen jaren geleden. Voor ons: een waterval in een rivier die we al tijden gevolgd zijn, tot aan hier, midden in het oerwoud. Er is verder geen mens. Eindeloos ruist telkens nieuw water naar beneden, kolkt dan in een woeste dans met water dat een fractie eerder is gevallen tot een nieuwe stroom die een paar meter verderop in alle rust doorvloeit naar lager gebied, alsof hier niets gebeurd is.

De rust en de beweging. De stilte en het ruisen – de energie hier is bijna tastbaar. Ik ga zitten in kleermakerszit, adem de frisse lucht diep in door mijn buik, voel de hoge zon op mijn gezicht en waterdruppeltjes die heel zacht mijn huid beroeren.

Langzaam sluit ik mijn ogen, denk nog heel even terug aan ons avondje op de bank. En weet: de beste televisie ervaar je soms zonder te kijken.